حتماً برای شما، مانند همه مردم پیش آمده که خشمگین شوید. خشم شما با تعداد دانش‌آموز زیاد در کلاس و مدیریت آن و تدریس. واقعاً برایتان مشکل‌ساز می‌شود و فشارهای جسمی و روانی بر شما وارد می‌کند. وقتی خشم، قسمت احساسی «پیام من» را تشکیل می‌دهد، در دانش‌آموز چه اتفاقی می‌افتد:
حالا ببینیم این احساس خشم از کجا می‌آید. معلمها باید بدانند که احساس خشم، یک احساس اولیه نیست بلکه احساس ثانوی می‌باشد و به دنبال یک احساس ابتدایی پدید می‌آید.
در این جا از تکنیکی به نام «پیکان رو به پایین» نام می‌بریم که با اجرای آن شما می‌توانید بفهمید که احساس اولیه چیست که به صورت خشم نشان داده می‌شود.
با ذکر مثالی مراحل را توضیح می‌دهم.
در نظر بگیرید دانش‌آموزی تکالیفش را معمولاً مرتب انجام نمی‌دهد و نقص تکلیف دارد. در این موقع، معلم ممکن است خشمگین شود و سر دانش‌آموز داد بکشد. بهترین حالت این است که معلم از خود بپرسد، چه چیز الان او را ناراحت کرده است؟
پاسخ معلم: از این ناراحتم که علی، اکثر اوقات تکالیفش ناقص است.
س?ال بعد: اینکه علی تکالیفش را ناقص انجام می‌دهد، چرا من را ناراحت می‌کند؟
پاسخ احتمالی بعدی: درس را یاد نمی‌گیرد.
س?ال بعدی: اگر علی درس را یاد نگیرد چرا من ناراحت می‌شوم؟
پاسخ: اگر علی درس را یاد نگیرد، مردود می‌شود.
س?ال: اگر علی مردود می‌ِشود، چرا من را ناراحت می‌کند؟
پاسخ‌های احتمالی: مدیر فکر می‌کند من معلم بی‌عرضه‌ای هستم.
یا
علی جذب بچه‌های خلاف کار می‌شود.
دوستان عزیز این س?ال و جواب را می‌توانید هم‌چنان ادامه دهید تا به لایه‌های زیرین خشم خود پی ببرید. در این هنگام متوجه می‌شوید که در زیر خشم، ممکن است یک احساس نگرانی، ناامیدی و غیره باشد.
در این هنگام راحت‌تر می‌توانید احساس خشم خود را مدیریت کنید زیرا می‌بینید که این احساس ناشی از احساسات دیگری است.
و از جنبه دیگر متوجه می‌شوید که نگاه شما کلاً چگونه است و در پی راهنمایی تخصصی از مشاوران زبده برمی‌آیید. این تکنیک را برای هر مسأله‌ای حتی خارج از مدرسه نیز می‌توانید استفاده کنید و اعماق زیرین احساسات و افکار خود را کشف کنید و به خودآگاهی برسید.
در مباحث پیشین، در مورد عوارض پیام‌های تو، صحبت کردیم. ولی گاهی س?ال می‌ِشود
«آیا پیام‌های من، خطری دارد یا نه؟»
بله، پیام‌های من نیز می‌تواند عوارض نامناسبی داشته باشد، که آنها را بررسی می‌کنیم:
این خطر در بیش‌تر مردم، حداقل وقتی شروع به برخورد با «پیام‌های من» می‌کنند، محصوص است. «پیام‌های من» چون جملاتی هستند که از احساسات و نیازهای درونی پرده برمی‌دارد، این خطر را دارد که دیگران شما را دقیق‌تر بشناسند و به خصوصیات واقعی شما آگاه می‌شوند و این مسأله ممکن است، باعث طرد شما از طرف دیگران بشود. بنابراین کسی که به خود اعتماد زیادی ندارد، تمایل کم‌تری برای نشان دادن شخصیت اصلی خود دارد. ولی این همه ماجرا نیست زیرا از طرف دیگر، هرچه شما خود را کم‌تر نشان دهید، باعث به وجود آمدن رابطه سطحی، نقش بازی کردن و کمبود صمیمیت می‌ِشود.
پیامد بعدی که فرستادن «پیام من» به وجود آورد، تغییر خود است که از بررسی وضعیت‌ها به دقت و بسیار بیش‌تر از گذشته اتفاق می‌افتد.
یکی از مشکل‌ترین نتایج «پیام‌های من» برای بیش‌تر مردم قبول مسئولیت برای خودشان است. زیرا که انتقال مسئولیت هر اشتباهی به گردن دیگری بسیار آسان‌تر است. ولی در عین حال این نتیجه می‌تواند منجر به رشد شخصیتی شما شود.
در روابط انسانی، ناسازگاری اجتناب‌ناپذیر است و در رابطه معلم - شاگری نیز وجود دارد. مواردی پیش می‌ید که پیام‌های من، در تغییر رفتار ناپسند دانش‌موز یا محیط کلاس تأثیری ندارد. و روش‌هایی که تا به حال گفته‌ایم، م?ثر واقع نمی‌شود. اما این مسأله نیز ممکن است به دو دلیل باشد:
برای بررسی تناقضات بین معلم و شاگرد، باید پاسخ س?ال‌های زیر را بدانیم:
در الگوی روابط انسانی، ناسازگاری به معنای جنگ و برخوردهایی است که بین دو نفر (یا بیش‌تر) اتفاق می‌افتد، یعنی وقتی:
در این مقاله ما کشمکش‌هایی را بررسی می‌کنیم که در زمان بروز رفتار دانش‌آموزان به صورت محسوس و ملموس جلوی ارضای نیازهای معلم را می‌گیرد و دانش‌موزان نمی‌گذارند معلمین به نیازهای خود برسند و از حقوق خود لذت ببرند و کار خودشان را بکنند.
این کشمکش بسیار رایج است و نمی‌توان آن را انکار کرد. معلمینی که این باور را دارند که نباید بین معلم «خوب» و دانش‌آموز «خوب» کشمکش وجود داشته باشد.
این معلمین به سختی می‌موزند که کشمکش بخشی از مبادلات انسانی است که نه خوب و نه بد می‌باشد. هم‌چنین تحقیقات نشان می‌دهند که فراوانی کشمکش در یک رابطه، ربطی به سلامت یا رضایت‌میز بودن ن ندارد بلکه چیزی که مهم است:
کشمکش‌ها نه فقط متعلق به معلم و نه فقط به دانش آ‌موز است زیرا لازمه کشمکش، نیازهای هر دو طرف است، بنابراین می‌توان گفت، هر دو صاحب مشکل هستند.
ناسازگاری، چه بر اثر عدم توافق جزیی باشد یا یک جنگ اساسی، علت همیشه یکی است:
یکی از طرفین یا هر دو آن ها می‌گویند: «کاری که تو می‌کنی (یا نمی‌کنی) زندگی و ارضاء نیازهایم را مشکل می‌سازد.»
اخذ: تبیان
