واشنگتن ـ ایرونیک

این مورخ آمریکایی ، معتقد است که امام حسین مسئول بود. او پیشوایی امت اسلام را به عهده داشت و امام جامعه خویش بود و امام ِ نور را شایسته نبود که خلافت امام ِ نار را بپذیرد. از این رو فشارها و ناراحتی ها را تحمل نمود تا دین اسلام را از چنگال بنی امیه نجات دهد.
یزید کسی بود که رغبت فراوان به خوش گذرانی و شکار و شراب و زن و شعر داشت . حاصل حکومت او در مدت سه و نیم سال این بود که در سال اول حسین بن علی (ع) را به قتل رساند، در سال دوم مدینه را سه روز تمام چپاول کرد و به دست یغما سپرد و در سال سوم کعبه را مورد تاخت و تاز قرار داد. واقعه جان گداز عاشورا چنان ناگوار و هولناک است که مورخانی نظیر محمد بن علی بن طباطبا معروف به ابن طقطقی ، آن را مشهورترین مصیبت ها دانسته و از شدت غم و اندوه نتوانسته است در این مورد بیشترحوادث را مورد بررسی قرار دهد.
«کشته شدن حسین سرگذشتی است که به علت ناگواری و هولناکی آن دوست ندارم سخن را درباره اش طولانی کنم ، زیرا در اسلام کاری زشت تر از آن به وقوع نپیوسته است . اگر چه کشته شدن امیرالمؤمنین (ع) مصیبت بسیار بزرگی به شمار می آمد، لیکن سرگذشت حسین (ع) چندان کشتار فجیع و مثله و اسارت در بر داشت که از شنیدن آن بدن انسان به لرزه می افتد... زیرا که از مشهورترین مصیبت ها است ... ».
ایرونیک روح این قیام را جاودانه و فناناپذیر و نمونه شجاعت دانسته و نوشته است ، «برای امام حسین ممکن بود که زندگانی خود را با تسلیم شدن به اراده یزید نجات بخشد، لیکن مسئولیت پیشوا و نهضت بخش اسلام اجازه نمی داد که او یزید را به عنوان خلیفه بشناسد. او به زودی خود را برای قبول هر ناراحتی و فشار به منظور رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت در زیر آفتاب سوزان خشک و در روی ریگ های تفتیده عربستان روح حسین فناناپذیر برپاست . ای پهلوان و ای نمونه شجاعت و ای شهسوار من حسین .».