ساورجینی ناید

این شاعر هندی ، عزاداری عزاداران ِ حسینی را هر سال موجب زنده نگهداشتن واقعه جانسوز کربلا می داند و قیام حسینی را استوار نمودن دین بزرگ حضرت محمد (ص) ذکر می کند که امام حسین عشق نهایی خود را به خدا با شهادتش ثابت نمود.
«شب شهادت حسین مریدانش با پیراهن های سیاه ، و پای برهنه ، با چشمان اشکبار به یاد واقعه جانسوز... داستان کهن مکرر و دردناک را بیان می نمایند که مریدانت سراپا اندوه می گویند: حسین ... ای حسین . چرا هزاران هزار دوست تو این طور اشک می ریزند؟ ای مقدس عالی مقام ، آیا این ها برای فداکاری بی نظیر تو نیست ؟ زیرا که پرچم دین بزرگ پیامبر (محمد (ص) ) را برافراشتی و در مقابل شگفتی جهانیان ، عشق عجیب خود را به خدا ثابت نمودی .»
در مورد واقعه جانسوز کربلا، امام حسین مکرر آنچه راکه پیامبر (ص) و علی (ع) و امام حسن (ع) گفته بودند می دانست . در مسافرتی که پیامبر داشت ، وقتی پیامبر به کربلارسید، فرمود:
«جبرئیل مرا خبر می دهد از زمینی که کنار فرات واقع است و آن را کربلامی گویند... و من اکنون قتلگاه و محل قبر او را می بینم ».
حتی امام حسن (ع) به امام حسین (ع) فرموده بود که «لا یوم کیومک یا اباعبدالله» هیچ روزی مانند روز تو (عاشورا) نخواهد بود.

عیش ها تان نوش بادا هر زمان ای عاشقان
وز شما کان شکر باد این جهان ای عاشقان

نوش و جوش عاشقان تا عرش و تا کرسی رسید
برگذشت از عرش و فرش این کاروان ای عاشقان

گر کسی پرسید کیانید ای سراندازان شما
هین بگوییدش که جان جان جان ای عاشقان

ما رمیت اذ رمیت از شکارستان غیب
می جهاند تیرهای بی کمان ای عاشقان